Azucenas

poema de manyulita

viño correndo tras d min,
cun ramo d azucenas nunha man
e mil excusas na outra.
dixome q non existía sen el
ni el sen mi
q éramos partes do noso todo.
Collin as flores ignorando a outra man,
o perfume era melancólico e doce,
un olor q pensei deixara atrás.
abrazoume tan forte q fiquei
durmida nos seus brazos,
como tantas outras veces,
e volveu ao meu interior, onde sempre
estivo.
a mesma sensación d toda a vida,
un amplio xardin de flores con olor
a esas azucenas,
tan adictivo que dolía.
Pensei q xa deixara todo atrás,
de sair do mar d flores no q sempre
estivera atrapada,
de deixarme libre dentro d min.